 Posle
likvidacije kalmičkog hanstva krajem XVII veka, "kalmička stepa" se pretvorila
u jednu od administrativno-teritorijalnih oblasti carske Rusije, pod vlašću
vojnog gubernatora u Astrahanu. U skladu sa propisima donetim 1834. godine
budistička crkva je postala potpuno potčinjena carskoj administraciji.
Tada su Kalmici dobili svog zvaničnog duhovnog poglavara, "Lamu kalmičkog
naroda", koji je od carske uprave dobijao apanažu u iznosu od 2500 rubalja.
U suštini, taj lama je bio samo činovnik administracije koji je obavljao
povereni mu posao. Jedino duhovni vođa donskih Kalmika (bakša
lama) nije bio potčinjen tom lami-činovniku. Organičenje širenja
budizma se zatim nastavilo i novim uredbama je konstantno smanjivan broj
sveštenika i hramova. Tokom narednih par godina broj sveštenika bio sveden
sa 5270 na 1650, a hramova sa 105 na 67. U periodu posle revolucije su
nastupili još teži dani po budizam u Kalmikiji: zbog masovnog sudelovanja
Kalmika u kontrarevolucionarnim jedinicama a kasnije i postojanog ispoljavanja
antiboljševičkog raspoloženja, crveni su pustošili, spaljivali i menjali
namenu hramovima. Sveštenici su bili proterivani iz zemlje ili primoravani
da napuste svoj poziv. Tako je kalmički hram u Beogradu postao jedino "živo"
budističko svetilište. U beogradskom hramu se čuvala urna lame Arkada
Čubanova (1840-1894) koji je zauzimao tron lame donskih Kalmika
tokom 21. godine (1873-1894). Ti zemni ostaci velikog lame su bili smatrani
za svetu relikviju. Urna se nalazila u beogradskom svetilištu do
septembra 1944. godine kada je preneta u Nemačku, a kasnije u SAD gde se
i danas nalazi (hram Barun, Howell, New Jersey) |
