Ulogu i značaj koju je hram i njegovo sveštenstvo imao u životu Kalmika u Beogradu, najbolje će se razumeti ako se imaju u vidu teškoće koje sa sobom nosi život u izbeglištu, jer što je dalje izbeglica odlazio od svoje postojbine - kako u geografskom tako i u kulturološkom smislu - tim su veće bile i te teškoće i izazovi. Suočavanje sa problemima i njihovo prevladavanje kao i prilagođavanje novoj sredini, zavisi u velikoj meri od održavanja kontinuita sa vrednostima i merilima koje izbeglica nosi sa sobom iz zavičaja. Treba imati u vidu da su Kalmici napustili svoja mala seoska naselja u kojima su bili čvrsto povezani - bilo putem srodstva, ili poznanstava - pa se nastanili u kosmopolitskom velegradu. Osim toga, Kalmici su po veroispovesti budisti koji su se nenadano našli u potpuno novoj sredini, i to sredini koja je bila pod snažnim uticajem hrišćanske vere i tradicije. Upravo oslanjajući se na svoje versko nasleđe, Kalmici su se lakše prilagodili na novu sredinu. Zato je sasvim razumljivo da je hram postao središte okupljanja i centar celokupnog njihovog života, a lamaistički sveštenici neosporni vođe kalmičke zajednice. Značaj i uloga samih pak sveštenika prozilaze i iz jedne druge okolnosti: tibetanski budizam, poznat i kao lamaizam, posebno naglašava ulogu lame, sveštenika-učitelja: lama je čovekov duhovni vođa i on ga upućuje na staze izbavljena od muka.
Sveštenici budističkog hrama u Beogradu: Sanža Ragba
Menjkov(levo) i bakša Džamnin Sanža Umaljdinov (desno)
sa dvojicom učenika za sveštenike.

Lame su takođe pratili kako pojedinca, tako i porodicu 
u svim oblicima njihovog života: davali su imena 
novorođenčadi, određivali dan svadbe na osnovu 
astroloških proračuna, lečili bolesne, obavljali pogrebne 
obrede. Pored toga, lame su bili glavni savetnici 
svojim sunarodnicima u donošenju svake važnije odluke 
u životu, posećivali ih u njihovim domovima i podsticali 
da istraju, budu radni i strplivi.
Kalmici su primili budizam u XV veku iz Tibeta, ali je tek krajem XVI veka budizam šire prodro među Kalmike da bi se konačno učvrstio kao narodna vera sredinom XVIII veka. Kao sledbenici reda Gelugpa ("put vrline" - šire poznat pod nazivom "red žutih kapa") priznavali su vrhovnu versku vlast tibetanskih Dalaj-lama. Sve do tragičnog egzodusa 1771. godine kalmičko sveštenstvo je održavalo neposredne veze sa Tibetom i mnogi kalmički sveštenici su svoje više versko obrazovanje stekli u tibetanskim lamaserijama. Budizam Kamika je ipak zadržao odlike jedne sinkretičke vere u kojoj ima elemenata i šamanizma. Proces stapanja ili, bolje reći, zamenjivanja budističkom verom ranijih šamanističkih praksi i verovanja koji su bili duboko ukorenjeni među Kalmicima, bio je proces koji je inače dobro poznat u oblastima kroz koje je prolazio "Put svile". Taj proces je zapravo počeo sa dolaskom budizma iz Indije na Tibet gde je potisnuo, ali ne i zamenio, predbudističku religiju Bon. Kada su početkom XVII veka prodrli u zapadnu Rusiju, Kalmici su sa sobom doneli i jedan oblik šamanizma koji je već ranije bio izmenjen pod uticajem budističkih lama u Mongoliji. Pored dodataka mongolskih šamanističkih elemenata, budizam Kalmika se odlikuje i pantenonom domaćih predbudističkih božanstava i kultovima istorijskih ličnosti (Džingis-kana i carske dinastije Romanovih) 
Sadržaj > Prve godine hrama > Središte okuplanja